Ο κύριος άξονας σύνδεσης του κτιρίου κεντρικών λειτουργιών με τους εξωτερικούς χώρους εστίασης και ψυχαγωγίας, που οδηγούν στην παραλία, αποτέλεσε πρωταρχικό αρχιτεκτονικό ερέθισμα για την ιδέα που κυριάρχησε στο χώρο. Μία φυσική πορεία, ένας διάδρομος οικείος στους επισκέπτες τους θερινούς μήνες, που σηματοδοτείται από ορθογωνικές πύλες. Το επικλινές επίπεδο εξυπηρετεί άριστα καθώς οι εγκαταστάσεις οπισθοχωρούν, προσφέροντας απρόσκοπτη θέα προς τη θάλασσα. Ο συνδυασμός των συμπαγών λευκών όγκων με τα διάτρητα στοιχεία, επιτρέπει το «παιχνίδισμα» ανάμεσα στο φως και τη σκιά, που σχεδόν εκβιάζει μία γαλήνια αίσθηση μόλις ο ήλιος δύσει και ο απαλός φωτισμός λάβει τη θέση του. Ως μία φυσική οπτική προς το γαλάζιο της θάλασσας, οι μεγάλες γυάλινες επιφάνειες στην πρόσοψη των εγκαταστάσεων επιτρέπουν ανεμπόδιστα στον εξωτερικό χώρο να εισχωρήσει στον εσωτερικό και να προκαλέσει μία ομαλή σύνδεση. Η αρχιτεκτονική αυτή διήγηση ολοκληρώνεται με την έκφραση του γήινου στοιχείου στους εσωτερικούς χώρους, όπου οι κελυφωτές πέργκολες μεταλλάσσονται σε ξύλινα γλυπτικά στοιχεία και από το υδάτινο στον εξωτερικό χώρο, που πλαισιώνεται εκατέρωθεν από καταρράκτες και τη ροή της κεντρικής σκάλας που υποχωρεί οδηγώντας στη θάλασσα.